595 ـ عارف الشيرازي

هو علي أكبر بن أبي الحسن الشيرازي  ، المشتهر في شعره بعارف  .

من عرفاء وادباء شيراز المشهورين  ، وكان شاعراً وله (ديوان شعر)  .

زار العراق وسكن كربلاء  ، وبها تعلم على علمائها وتخرج عليهم  ، ثم رحل الى الهند وأقام بمدينة بومباى وحيدر آباد في عصر الملك نصير الدين حيدر ملك الهند ، و سكن مدينة لكهنو ولم يزل بها حتى توفي سنة 1261 هـ .

من شعره  :

هر گه كه نامت از دل من برزبان گذشت***دل گفت بازبان كه زجان ميتوان گذشت

أز لا له زارتربت عارف توان شناخت***كز داغ فرقت تواين خاكدان گذشت

وله أيضاً  :

جدا تا ماندم أز روى تو صبر أز دل جدا باشد***كسى حال دلم داندكه دور أز آشناباشد

پى ليلى وشى بربسته عارف هودج معنى***كه بر جمازه اش زنگوله دلها درا باشد

وله أيضاً  :

حلقه دام محبت بسكه عالم گير بود***هر كجا بالين نهادم خانه زنجير بود

ما را بمهربانى صياد الفت است***ورنه خيال گلشن وكنج قفس نبود

داغم زخام كارى عارف كه در كفش***جز عشق ناتمام ومى نيمرس نبود

المراجع  :

الذريعة ج 9 قسم 2 ص669  ، ريحانة الأدب (فارسي) 4/80  ، فرهنگ سخنوران (فارسي) ص367  ، لغت نامه دهخدا (فارسي) 34/9  ، دانشمندان وسخن سرايان فارس (فارسي) 3/548 ـ 550  .