595 ـ عارف الشيرازي
هو علي أكبر بن أبي الحسن الشيرازي ، المشتهر في شعره بعارف .
من عرفاء وادباء شيراز المشهورين ، وكان شاعراً وله (ديوان شعر) .
زار العراق وسكن كربلاء ، وبها تعلم على علمائها وتخرج عليهم ، ثم رحل الى الهند وأقام بمدينة بومباى وحيدر آباد في عصر الملك نصير الدين حيدر ملك الهند ، و سكن مدينة لكهنو ولم يزل بها حتى توفي سنة 1261 هـ .
من شعره :
هر گه كه نامت از دل من برزبان گذشت***دل گفت بازبان كه زجان ميتوان گذشت
أز لا له زارتربت عارف توان شناخت***كز داغ فرقت تواين خاكدان گذشت
وله أيضاً :
جدا تا ماندم أز روى تو صبر أز دل جدا باشد***كسى حال دلم داندكه دور أز آشناباشد
پى ليلى وشى بربسته عارف هودج معنى***كه بر جمازه اش زنگوله دلها درا باشد
وله أيضاً :
حلقه دام محبت بسكه عالم گير بود***هر كجا بالين نهادم خانه زنجير بود
ما را بمهربانى صياد الفت است***ورنه خيال گلشن وكنج قفس نبود
داغم زخام كارى عارف كه در كفش***جز عشق ناتمام ومى نيمرس نبود
المراجع :
الذريعة ج 9 قسم 2 ص669 ، ريحانة الأدب (فارسي) 4/80 ، فرهنگ سخنوران (فارسي) ص367 ، لغت نامه دهخدا (فارسي) 34/9 ، دانشمندان وسخن سرايان فارس (فارسي) 3/548 ـ 550 .