اَلْحَمْدُلِلَّهِ الَّذي اَخْرَجَ عَنّي اَذاهُ، وَ اَبْقى فِيَّ قُوَّتَهُ، فَيالَها مِنْ نِعْمَةٍ لايَقْدِرُ الْقادِرُونَ قَدْرَها.
دعاى آن حضرت هنگام خروج بعد از دست كشيدن روى شكم خود
سپاس خداى را سزاست كه آزار آنرا از من خارج ساخت، و قوت و نيرويش را در من باقى گذارد، چه نعمت بزرگى است كه توانمندان به ارزش آن آگاهى ندارند.