عاصم بن صميره گويد: حضرت على - كه بر او درود باد - اين كلمات را همواره بما مى آموخت:
خدايا! بردباريت افزون گرديد و بخشيدى، پس ستايش تو را سزاست، و قدرتت گسترش يافت و عطا فرمودى، پس سپاس شايسته توست، پروردگارا چهره ات برترين چهره، و آبرويت برترين آبرو، و عطايت برترين عطيه است.
پروردگارا! اطاعت و فرمانبرى مى گردى و سپاس مى گذارى، و خداوندا عصيان و نافرمانى مى شوى و مى بخشى، و مضطر و درمانده را اجابت كرده و ناراحتى را دفع مى كنى و از بيمارى سلامتى داده و از رنج رها مى گردانى، و توبه را پذيرفته و گناه را مى بخشى، كسى در مقابل نعمتهايت به تو پاداش نداده و نعمتهايت را سخن گوينده اى به شمارش در نمى آورد.
اَللَّهُمَّ اِنّي عَبْدُكَ وَ وَلِيُّكَ، اِخْتَرْتَني وَ ارْتَضَيْتَني وَ رَفَعْتَني وَ كَرَّمْتَني بِما اَوْرَثْتَني مِنْ مَقامِ اَصْفِيائِكَ وَ خِلافَةِ اَوْلِيائِكَ، وَ اَغْنَيْتَني وَ اَفْقَرْتَ النَّاسَ في دينِهِمْ وَ دُنْياهُمْ اِلَىَّ.
وَ اَعْزَزْتَني وَ اَذْلَلْتَ الْعِبادَ اِلَىَّ، وَ اَسْكَنْتَ قَلْبي نُورَكَ، وَ لَمْ تُحْوِجْني اِلى غَيْرِكَ، وَ اَنْعَمْتَ عَلَىَّ وَ اَنْعَمْتَ بي، وَ لَمْ تَجْعَلْ مِنَّةً عَلَىَّ لِاَحَدٍ سِواكَ، وَ اَقَمْتَني لِاِحْياءِ حَقِّكَ وَ الشَّهادَةِ عَلى خَلْقِكَ، وَ اَنْ لااَرْضى وَ لااَسْخَطَ اِلاَّ لِرِضاكَ وَ سَخَطِكَ، وَ لااَقُولَ اِلاَّ حَقّاً وَ لااَنْطِقَ اِلاَّ صِدْقاً.