از محمد بن حنفيه روايت شده: هنگاميكه امير المؤمنين - كه بر او درود باد - دور خانه خدا طواف مى كرد، مردى پرده هاى كعبه را گرفته بود و مى گفت:
اى آنكه سخنى او را مشغول نمى سازد، و اى آنكه خواهندگان او را به اشتباه نمى اندازند، اى آنكه اصرار اصرار كنندگان او را ناراحت و دلگير نكند، خنكى عفو و بخششت و شيرينى رحمتت را بمن بچشان.
امير المؤمنين به او گفت: اين دعاى توست؟ مرد گفت: تو آنرا شنيدى؟ فرمود: آرى، بعد از هر نماز آنرا بخوان، سوگند به خدا هيچ مؤمنى آنرا بعد از تعقيب نماز نمى خواند جز اينكه خداوند گناهانش را مى آمرزد، هر چند به اندازه ستارگان آسمان و قطرات اشك و سنگريزه هاى زمين و خاك آن باشد.
امير المؤمنين به او گفت: دانش اين امر نزد من است، و خدا وسعت دهنده و بزرگوار است، مرد - كه همان خضر بود - گفت:اى امير المؤمنين بخدا سوگند كه درست گفتى، و برتر از هر دانائى داناترى هست.
اِلهي هذِهِ صَلاتي صَلَّيْتُها لا لِحاجَةٍ مِنْكَ اِلَيْها وَ لا رَغْبَةٍ مِنْكَ فيها، اِلاَّ تَعْظيماً وَ طاعَةً وَ اِجابَةً لَكَ اِلى ما اَمَرْتَني بِهِ.
اِلهي اِنْ كانَ فيها خَلَلٌ اَوْ نَقْصٌ مِنْ رُكُوعِها اَوْ سُجُودِها، فَلاتُؤاخِذْني، وَ تَفَضَّلْ عَلَيَّ بِالْقُبُولِ وَ الْغُفْرانِ، بِرَحْمَتِكَ يا اَرْحَمَ الرَّاحِمينَ.