زر بن حبيش گويد:در مسجد جامع كوفه در پيشگاه امير المؤمنين على - كه بر او درود باد - قرآن را از اول تا آخر خواندم، هنگاميكه به سوره هاى 'حواميم' رسيدم حضرت على - كه بر او درود باد - به من فرمود: به عرائس قران رسيدى، هنگاميكه به آيه بيستم سوره حمعسق رسيدم: ' و كسانيكه ايمان آورده و كارهاى نيك انجام دادند در بهشتهاى نيكو قرار داشته و نزد پروردگارشان آنچه بخواهند مى باشد و اين فضل بزرگى است'، امام گريست تا صداى گريه اش بلند شد، آنگاه سر بسوى آسمان بلند كرد و فرمود: اى زر بر دعايم آمين گو، سپس فرمود:
خدايا! از تو خشوع خاشعين، و اخلاص يقين داران، و همنشينى نيكان، شايستگى دريافت ايمان واقعى، و بهره مندى از هر خير، و سلامتى از هر گناه، و شمول رحمتت، و آمرزش حتمى ات، و رستگارى به رفتن به بهشت و نجات از جهنم را خواستارم.
كان عليه السلام اذا ختم القرآن قال:
اَللَّهُمَّ اشْرَحْ بِالْقُرْانِ صَدْري، وَ اسْتَعْمِلْ بِالْقُرْانِ بَدَني، وَ نَوِّرْ بِالْقُرْانِ بَصَري، وَ اَطْلِقْ بِالْقُرْانِ لِساني، وَ اَعِنّي عَلَيْهِ ما اَبْقَيْتَني، فَاِنَّهُ لا حَوْلَ وَ لا قُوَّةَ اِلاَّ بِكَ.