عن علي عليه السلام: من أصبح و لم يقل هذه الكلمات خيف عليه فوات الرزق، و هي:
اَلْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذي عَرَّفَني نَفْسَهُ، وَ لَمْ يَتْرُكْني عَمْيانَ الْقَلْبِ، اَلْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذي جَعَلَني مِنْ اُمَّةِ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ الِهِ.
اَلْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذي جَعَلَ رِزْقي في يَدِهِ وَ لَمْ يَجْعَلْهُ في اَيْدِي النَّاسِ، اَلْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذي سَتَرَ عَوْرَتي وَ لَمْ يَفْضَحْني بَيْنَ النَّاسِ.
از آن حضرت روايت شده كه فرمود: هر كه صبح كند و اين كلمات را نگويد بر او ترسيده مى شود كه روزيش از بين برود، و آن اينست:
سپاس خدائى را سزاست كه خود را بمن شناساند و مرا كوردل قرار نداد، سپاس خدائى را سزاست كه مرا از امت محمد - كه درود خدا بر او و خاندانش باد - قرار داد.
سپاس خدائى را سزاست كه روزيم را بدست خود قرار داد نه بدست مردم، سپاس خدائى را سزاست كه عيوبم را پوشانيد و مرا بين مردم رسوا ننمود.