از امام صادق - كه بر او درود باد - روايت شده: مردى نزد حضرت على - كه بر او درود باد - آمد و گفت: اى اميرالمؤمنين مالى دارم كه به ارث برده ام و مقدارى از آنرا نيز در راه خدا مصرف ننموده ام، دعائى به من بياموز كه گذشته ام را جبران كند و باعث آمرزش اعمال گذشته و حالم گردد، امام فرمود: بگو: گفت: اى امير المؤمنين چه بگويم؟ فرمود: بگو همچنانكه من مى گويم:
اى نورم در هر تاريكى، و اى مونسم در هر تنهايى، و اى اميدم در هر سختى، و اى تكيه گاهم در هر مشكل، و اى راهنمايم در هر گمراهى، تو راهنمايم هستى آنگاه كه راهنمائى راهنمايان ارزشى ندارد، اما راهنمائيت هرگز قطع نمى گردد، و هدايت شده تو گمراه نمى شود.
نعمت دادى و گسترده عنايت كردى، و روزى دادى و بسيار عطا نمودى، و غذايم دادى و نيكو به من خوراندى، و عطا كردى و بسيار عنايت نمودى، بدون آنكه من بسبب اعمالم مستحق آنها شده بودم، بلكه از تو و كرم و بخششت نشأت گرفته است، اما به كرمت بر گناهان نيرو گرفته، و به روزيت بر مخالفتت توان يافتم، و عمرم را در آنچه دوست نمى دارى تلف كردم.
اما جرأت و جسارتم و انجام گناهان و محرماتت و ارتكاب اعمال زشت بوسيله من تو را بازنداشت، كه باز بر من فضل و نعمت دهى، ولى بردباريت از من و عنايت دوباره ات مرا باز نداشت كه دوباره به گناه باز نگردم، پس تو بازگشت كننده به فضل و نعمت و من بازگشت كننده به خطا و گناهم.
پس اى گراميترين كسى كه به گناه بر او اقرار گرديده، و عزيزترين كسى كه در برابر او خضوع انجام گرفته است، براى درخواست كرمت به گناهم اقرار داشته و براى عزتت ذليلانه در برابرت خضوع نمودم، تو در مقابل كرمت و با اعتراف به گناهم و خضوعم در برابر تو در مقابل عزتت با من چه مى كنى، در مورد من آنگونه كه تو شايسته آنى انجام ده نه آنچه من سزاوار آن مى باشم.
اَللَّهُمَّ اغْفِرْلي ما اَنْتَ اَعْلَمُ بِهِ مِنّي، فَاِنْ عُدْتُ فَعُدْ عَلَىَّ بِالْمَغْفِرَةِ، اَللَّهُمَّ اغْفِرْلي ما وَاَيْتُ مِنْ نَفْسي وَ لَمْ تَجِدْ لَهُ وَفاءً عِنْدي، اَللَّهُمَّ اغْفِرْلي ما تَقَرَّبْتُ بِهِ اِلَيْكَ بِلِساني ثُمَّ خالَفَهَ قَلْبي.
اَللَّهُمَّ اغْفِرْلي رَمَزاتِ الْاَلْحاظِ، وَ سَقَطاتِ الْاَلْفاظِ، وَ سَهَواتِ الْجَنانِ، وَ هَفَواتِ اللِّسانِ.