دعاؤه عند اداء الصدقة

روى محمد بن العتمة، عن ابيه، عن عمّه قال: رأيت فى المدينة رجلاً على ظهره قربة و فى يده صحفة، يقول:

اَللّهُمَّ وَلِيَّ الْمُؤْمِنينَ وَ اِلهَ الْمُؤْمِنينَ وَ جارَ الْمُؤْمِنينَ، اِقْبَلْ قُرُباتِيَ اللَّيْلَةَ، فَما اَمْسَيْتُ اَمْلِكُ سَوى ما في صَحْفَتي وَ غَيْرَ ما يُواريني، فَاِنَّكَ تَعْلَمُ اَنّي مَنَعْتُ نَفْسي مَعَ شِدَّةِ سَغْبي، اَطْلُبُ الْقُرْبَةَ اِلَيْكَ غُنْماً، اَللَّهُمَّ فَلا تُخْلِقْ وَجْهي وَ لا تَرُدَّ دَعْوَتي.

فاتيته حتى عرفته، فاذا هو على بن ابى طالب عليه السلام، فاتى رجلاً فاطعمه.

دعاى آن حضرت هنگام دادن صدقه

محمد بن عتمه از پدرش، از عمويش روايت كرده كه گفت: در مدينه شخصى را ديدم كه بر پشتش مشكى و در دستش ظرفى قرار داشت و مى گفت:

خداوندا! اى سرپرست مؤمنان و معبود مؤمنان و همنشين مؤمنان، امشب امورى كه مرا به تو نزديك مى گرداند را از من قبول كن، امشب بيش از آنچه در مشك و در ظرف قرار داده ام چيزى ندارم، تو مى دانى من با شدت گرسنگى از خوردن امتناع ورزيدم تا نزد تو نزديكى يابم، خدايا پس جهره ام را تيره مكن و دعايم را باز مگردان.

نزد او آمدم او را شناختم كه حضرت على - كه بر او درود باد - بود، پس نزد كسى رفت و به او غذا داد.