سُبْحانَ مَنْ اِذا تَناهَتِ الْعُقُولُ في وَصْفِهِ كانَتْ حائِرَةً عَنْ دَرْكِ السَّبيلِ اِلَيْهِ، وَ تَبارَكَ مَنْ اِذا غَرِقَتِ الْفِطَنُ في تَكْييفِهِ، لَمْ يَكُنْ لَها طَريقٌ اِلَيْهِ، غَيْرَ الدِّلالَةِ عَلَيْهِ.
پاك و منزه است آنكه هنگامى كه عقول در توصيفش نهايت تلاششان را نمودند از راهيابى به او باز مانده و سرگردان شوند، و مبارك و نيكوست آنكه هنگامى كه حواسها در شناخت كيفيت آن غرق شوند راهى بدان نيابند جز آنچه خود بدان هدايت كرده است.