Ali iRfAN

VELAYET Yayın No: 15

Çocuk Serİsİ: 1

İrtibat

Velayet Yayıncılık Havuzlubahçe Mah.

Bahçelievler Cad. 41/A (Anafartalar Lisesi

Karşısı) Seyhan i ADANA

Tlf.: 0322.359 82 04

GSM : 0535.668 62 20

DİZGİ MİZANPAJ MOZAİK REKLAM

Tlf.: 0322.363 39 72 KAPAK: VELAYET

TİRAJ : 5000

BASKı : İMAJ OFSET

Cemal Gürsel Cad. No: 34/A

Tlf.: 0322.3634259 ADANA

SUNU

Manevi duyguların, ilahi ve insani değerlerin gün be gün zayıflamaya yüz tuttuğu toplumumuzda; özellikle geleceğimiz, ülkemizin yarınlarının garantisi çocuklarımız, yeni umutlarımız gençlerimizin asli gerçeklerinden, manevi duygularından, ilahi ve insani değerlerinden koparılması, ülkemiz ve yüce inançlarımıza en korkunç yok edici bir darbedir.

Bu darbenin, insanlarımıza uygulanmak istenilen bu kötü oyununun önünü almak; ancak ülke ve insanlarımızın bütünlüğünü, birliğini koruma ve manevi duygularımızın, ilahi, insani değerlerimizin geliştirilmesi, sahiplenilmesiyle gerçekleşir.

Ülkemizin toplumsal yapısını oluşturan en güzel, yüce

nakışlarından biri olan Alevilerin inanç temellerini oluşturan gerçek, ilmi, saptırmalardan korunmuş tarihi ahlaki, dini bilgileri insanlarımıza, özellikle de yarınlarımızın garantisi, yeni neslimiz, pırıl pırıl, saf, temiz çocuklarımıza sunmak bizler için kutsal bir sorumluluktur.

Bu uğurda öncelikle, özlerinden, asli değerlerinden koparılmaya çalışılan; yoğun sinsi oyunlarla yuzyuze olan Alevi toplumunun asli temellerini; Alevinin "Alevi" adıyla anılmasının köklerini, kaynaklarını en doğru, asli bilgilerle gözler önüne sermeye çalışacağız.

Bizler; ülkemizi, bu ülkede yaşayan ve ülkenin ayrılmaz parçası olan toplumumuzu, tüm ülke insanlarımızı, özellikle de tertemiz, pırıl pırıl çocuklarımızı canımızdan çok sevmekteyiz. Bu ülkenin sevgi ülkesi, tüm insanlarımızın sevgi insanı olması; ülke ve insanlarımızın birliğinin ve bütünlüğünün sevgiyle yoğrularak çelikleşmesini diliyoruz. Manevi duygularımız, ilahi değerlerimiz, inançlarımız bu çelikleşmeye verilecek pak, kutsal sudur .

Sevgi çiçekleri çocuklarımızın, bu kutsal suyla sulanması onların hep taze, canlı, güzel kalmasını sağlayacak; bu suyun açtığı yolda yürüyen insanlar, meleklerin secde ettiği yüce insanlık makamına ulaşabilecektir.

Elinizdeki bu küçük kitap serisinin Hakk'ın yardımıyla bu kutsal suyun damlaları olmasını ümid ediyoruz.

Bu kitap serisi çocuklarımızın başucu kitabı, inanç arkadaşları olacağı gibi; tüm gençlerin, büyüklerin, her insanın çok önemli yararlar elde edeceği kaynak olacağına da inanıyoruz.

Yüce Yaratıcı yardımcımız, insanlık önderi peygamberimiz ve onun pak Ehl-i Beyt'i yoldaşımız olsun!

Ali iRfAN

ÖYKÜLERiMİZ

1- AL-i ABA (EHL-i BEYT)

2- GADiR HUM

3- ASİL iKi ÇOCUK

__________________________________________

Ali- i Aba (Ehl-i Beyt)

Önce sizlere öykümüzün konusunu içeren hadisin ravisini tanatalım.

Gerçi bu hadis birçok kişi tarafından ayna veya bazıfarklı sözcüklerle nakledilmiştir. Ama biz Cabir ibn-i Abdullah Ensari'l"lin rivayetini tercih ediyor, öykümüzü onun naklediş tarzıyla kaleme alıyoruz.

Cabir ibn-i Abdullah Ensari, Peygamberimizin yakın dostlarından idi. Ehl-i Beyt'in de yakın dostlarındandı. Hz. AIi'yi (o) çok seven tabisiydi. Zamanan sadık Alevilerindendi.

O, Peygamber Efendimiz (s) ve imam AIi'nin {aL evlerine gider, gelir.

Onlardan birçok faydalı şeyler öğrenirdi. islam'ın başlangıcında birçok savaşa katılmış, Hz. Hüseyin'i (a) Kerbela'da ilk ziyaret eden kişi olmuştur.

Peygamberimiz (s) bir gün ona: "Ey Cabir! senin ömrün benim adaşım olan evlatlarından Muhammed Bagır'ı (a) görecek kadar uzun olacak. Onu gördüğünde benim selamımı ona ulaştır." buyurmuştu.

Cabir beşinci imamımız olan Hz. Muhammed Bagır'ın (a) zamanına kadar yaşamış ve Allahresulü'nün selamını ona ulaştırmış ve beşinci imamımız Hz. Muhammed Bagır'da (a): "Ey Cabir, sana şefaat edeceğim." buyurmuştur.

Evet, şimdi de öykümüze konu olan hadisle ilgili küçük bir açıklama yapalım. Bu hadis "Kisa Hadisi" diye bilinen, sünniler içerisinde de meşhur ve birçok sünni ravi tarafından da naklolunmuş, bütün müslümanlar tarafından da kabul edilen, biz alevilerin çok sevdiği ve büyüklerimizin sık sık zikrettikleri bir hadistir. Hadisin ismini aldığı "kisa" bildiğimiz, eskiden palto gibi giyilen, yünden, uzun ve genişçe olan "aba" denilen giysidir.

Şimdi öykümüze geçebiliriz. Cabir ibn .. i Abdullah Ensari şöyle anlatıyor:

Bir gün imamet ve velayet ailesi Hz.

Ali ibn-i Ebu Talib'in (a) evine gitmiştim. "Kisa Hadisi" diye meşhur bu hadis-i şerifi, Allahresulü Hz. Muhammed'in (s) biricik kızı Hz. Fatıma'tüz .. Zehra'nın (s.a) dilinden işittim.

Hz. Fatıma'tüz .. Zehra (s.a) buyurdu:

Bir gün aziz babam Allahresulü (s) evimize gelerek bizlere şeref verdi ve buyurdular:

.. Esselamu aleyki ya Fatıma! (Selam sana ey Fatıma!)

Ben de selamını aldım:

.. Aleyke's selam (sana da selam) aziz babacığım.

Babam, buyurdu:

.. Kızım, Fatıma'm, ben vücudumda bir zayıflık, rahatsızlık hissediyorum.

Dedim ki:

- Babacığım, Allah sizden rahatsızlığı uzaklaştırsın, size sıhhat versin.

Daha sonra babam buyurdu:

- Kızım, Fatıma'm o Yemen abasını (kisa) getir de üzerime alayım.

Hz. Fatıma'tüz Zehra (s.a) buyurdu:

"Ben aceleyle abayı getirdim, babama giydirip onun yanında durdum. Ayın ondördü gibi parlayan mübarek yüzünü seyrediyordum. Aniden kapı açıldı. Canım evladım imam Hasan (a) eve geldi. Bana seslenerek:

- Es selamu aleyki eyannem! Ben cevap olarak:

- Es selamu aleyke ey evladım, gözümün ıŞığı, kalbimin meyvesi, dedim.

Oğlum imam Hasan (a):

- Anneciğim, burnuma temiz ve çok hoş bir koku geliyor. Sanki temiz ve çok hoş kokulu dedemin, Allahresulü'nün (s), kokusunu alıyorum. Ben:

- Evet yavru m, deden Resulullah (s) burada. Yalnız biraz rahatsız; üzerine aba örtündü, dinleniyor.

Oğlum Hasan (a) yaklaşarak:

- Es selamu aleyke ey dedeciğim, Ey Resullah acaba izin verecek misiniz, abanın altına gireyim ve sizinle olayım.

Babam, Allahresulü (s) buyurdular:

- Aleyke's selam evladım, ey havuzumun sahibi. Elbette izin veriyorum, gel ve benimle ol.

Hz. Zehra (s.a) devam ederek: Oğlum imam Hasan (a) abanın altına girdi ve dedesi Allahresulü'nün (s) yanına oturdu.

Bu esnada canım yavru m imam Hüseyin (a) kapıda göründü ve bana:

- Es selamu aleyki ey anneciğim, dedi.

Ben de ona:

- Aleyke's selam yavru m, ey gözümün nuru, kalbimin meyvesi, dedim.

Oğlum imam Hüseyin'de (a):

- Anneciğim, evimizden temiz ve çok

hoş bir koku geliyor. Yoksa temiz ve çok hoş kokulu dedem Resulullah (s) burada mı?

Dedim ki:

- Evet yavrum, deden Resulullah (s) ve ağabeyin imam Hasan (a) abanın altındalar.

Bunun üzerine oğlum imam Hüseyin'de (a) yaklaşarak, yüzünü dedesi Resulullah' a (s) çevirip:

- Es selamu aleyke dedeciğim, ey Ailahresulü (s)! Acaba bana da izin verecek misiniz, abanın altına gireyim ve sizinle birlikte olayım:

Babam Resulullah (s) buyurdular:

- Aleyke's selam evladım. Ey ümmetimin şefaatçısı. Elbette izin veririm, gel ve sende bizimle ol.

Daha sonra Hz. Fatıma'tüz Zehra (sa) buyurdu: "Oğlum, imam Hüseyin'de (a) abanın altına girdi. Ağabeyi gibi o da dedesinin yanına oturdu. Çok geçmemişti ki imamet burcunun ilki, velayetin parıldayan yıldızı, evlatları- mın babası, müminlerin emiri Hz. imam Ali ibn-i Ebu Talib kapıdan içeri girdi ve bana seslendi:

- Es - selam aleyki ya Allahresulü'nün kızı! Hemen, Hz. imam AIi'ye cevap verdim:

- Aleyke's selam ey Hasan'ın babası.

Hz. imam Ali buyurdular:

- Ya Fatıma, senden ve evin içinden çok hoş, güzel kokular gelmekte. Bu koku pak ve güzel kokulu kardeşim, amcamın oğlu, Allahresulu Hz. Muhammed'in (s) kokusu mu? Cevap verdim:

- Evet, babam Resulullah (s) burada.

Hasan ve Hüseyin (a) ile birlikte abanın içerisinde oturuyor.

O an Hz. Ali (a) onların yanına gelerek Allahresulü'ne (s) şöyle seslendi:

- Es selamu aleyke ya Resulullah, acaba izin verecek misiniz, ben de abanın altına gireyim ve sizinle birlikte olayım.

Babam, Resulullah (s) ona cevap vererek buyurdular:

- Aleyke's selam ey kardeşim, ey halifem, ey vasim, ey bayrağımın sahibi. Elbette izin veriyorum, gel ve bizimle ol.

Fatıma'tüz - Zehra (sa) buyurdular:

"Hz. Ali'de (a) abanın altına girdi, babam ve evlatlarımızın yanına oturdu. Ben de onlara bakıyordum. Babam, beyim ve evlatlarım aba altında toplanıp oturmuşlardı. Bu toplanmanın özel bir anlamı vardı ve bu topluluk içinde benim yerim boş idi. Ben de abanın yanına yaklaştım:

- Es selamu aleyke ey aziz babam ey Allahresulü (s)! Acaba izin verecek misiniz aba altına gireyim ve sizinle olayım, dedim.

Babam, buyurdular:

- Aleyki's selam canım kızım, vücudumun parçası. Evet sana da izin veriyorum sen de bizim aramıza katıl, bizimle ol.

Beş can hepimiz aba içinde toplanmıştık. O an babam Resulullah (s) abanın iki tarafından tutup sağ eliyle gökyüzünü işaret ederek:

- Ya Rabbim! Biliyorsun, bunlar benim Ehl-i Beytim, benim yakınlarım, etleri benim etim, canları benim canım. Bunların mutlulukları benim mutluluğum. Üzüntüleri benim üzüntüm. Her kim bunlarla savaşırsa ben de onunla savaşırım. Her kim bunlarla barışır ise ben de onunla barışırım. Bunların düşmanı benim düşmanım, dostları benim dostlarımdır.

'Ya Rabbim! bilısyorsun bunlar bendendir benım yolumdadırlar!", ben de onlardanım dedikten sonra Yüce AllahinUyan (c,c} bizim paklığımızı diledi ve buyurdular:

~ Ya Rabbim! Benim ve bunların üzerine solavatırll_p bereketini, rahmetini, affinı ve rızanı gönder ve üzerimizden eksik etme. Bürun pislik ve kötülükleri bizlerden uzak tut. Bunları her bakımdan pak eyle.

Hz. Fatirna’tüz Zehra (S.A) daha sonra şöyle buyurdular:

'SYüce Aliah Tebarak ve Teala bizim aba altında toplanmamızdan hoşIandı, peygamberinin duasını kabul etti ilahi alemde meleklerine buyurdu:

- Ey meleklerim! Biliniz ki ben kuvvetli gökleri düz ve yayılmış yeri, parlayan ayı ışıldayan güneşi hareket halinde olan dünyayı doyurucu ekinleri bu aba aitında oturan beş kişinin muhabbeti hatırına yarattım.

Bu esnada Cebrail Allah-u Teala’nın huzuruna arz etti:

- Ya Rabbi! Senin her şeyi onların muhabbeti hatırına yarattığın o aba altında toplananlar kimlerdir?

Yüce Allah (e.e) buyurdu:

- Onlar, Peygamber ve Ehl-i Beyt'i; risalet madenidirler. Onlar, Fatıma, Fatıma'nın babası, Fatıma'nın eşi ve evlatlarıdır.

Daha sonra vahiy meleği Cebrail:

- Ya Rabbim! Bana izin verir misin onların yanına gideyim ve onların altıncısı olayım.

Yüce Allah (c.e) Cebrail'i n bu arzusunu kabul ederek: " Evet, sana da izin verdim." diye buyurdu.

Cebrail yeryüzüne indi ve AI-i Aba'ya yaklaşarak:

- Es selamu aleyke ya Resulullah!

Yüce Allah (e.e.) sana selam, selamet, esenlikler gönderdi ve ikramda bulunarak buyurdu: "izzet ve celalime and olsun ki, bu bina olmuş kuwetli gökleri, yayılmış yeri, aydınlık veren ayı, panldayan güneşi, dönen dünyayı ve doyurucu ekinleri siz beş can AI-i Aba'nın muhabbeti hatırına yarattım."

Ve Yüce Allah (c. c.) bana izin verdi; sizin yanınıza geleyim ve sizin altıncınız olayım. Acaba bana izin verecek misiniz abanın altına gireyim, sizlerle olayım. Allahresulu (s) Cebrail'e cevap olarak buyurdu:

- Aleyhe's selam ey Emin! Evet, sana da izin veriyorum, gel, bizimle ol. Cebrail de abanın altına girdi ve Ailahresulü'ne (s) şöyle dedi:

- Ya Resulullah! Yüce Allah (e.c.) sana vahiy gönderdi. Buyurdu ki: "Sizlerden her türlü kusur ve kiri uzak tutmayı diliyor."

Cebrail, bu sözlerinin hemen ardından;

"Ey Ehl-i Beyt! Allah sizden kiri uzak tutmayı ve sizi tertemiz kılmayı diler."

Ayetini bildirdi.;

Kur'ôn-ı Kerim, Ahzab Suresi 33.

Peygamber Efendimiz (s)

buyurmuştur:

"Sizlere iki değerli ağır emanet bırakıyorum; onlara sarıldıkca asla sapıklığa düşmezsiniz.

Onlardan biri Allah’ın Kitabı; Ku’an diğeri ise benim Ehl-i Beyt’imdir.

Bakalım onlara

GADİR HUM

Hayırdır inşallah! Bu bağırıp çağırmalar nedendir? Neden halk o tarafa bu tarafa koşuşup durmakta?

Her halde bütün bunlar Peygamber Efendimiz HZ.Muhammed'in (s), Medine'den Mekke'ye gideceğinden dolayıydı. Peygamber efendimiz son defa Allah'ın evi Kabe'yi ziyaret etmek istiyor.

Halk, aceleyle kervana yetişmeye çalışıyordu. insanların tek arzusu rehberleri ile Kabe'yi ziyaret etmekti.

Bu amaçla toplanan insanlar büyük bir sevinci paylaşıyordu.

Peygamberimiz (s) sade ve temiz bir elbiseyle kervanın önünde ilerliyor, bütün halk onun peşi sıra yürüyordu.

Yolları aşıp çöle vardılar ve çölde uzun süre ilerlediler. Sonunda "Ebvö" adıyla anılan bir yere vardılar.

GADIR HUM Mekke insanlarla dolmuş, herkes beyaz elbiseler giymiş, "Allahu Ekber" diye haykırıyor ve Rab'lerine dualar ediyorlardı.

Bu manzara karşısında Peygamber (s) çok mutlu oldu. Allah'ın unutulduğu putlara tapılan eski günleri hatırladı. Şimdi ise puta tapan o insanları müslüman olarak görmenin mutluluğunu yaşıyordu. Artık cahil değillerdi. iyiyi ve kötüyü anlıyor, biliyorlardı. Birden herkes sustu. Resulullah (s) konuşma yapacaktı.

Peygamber (s) Kabe'nin örtüsünü tutarak konuşmaya, halka nasihat vermeye başladı: "Ey insanlar, birbirinizle kardeş olunuz. Birbirinize karşı merhametli olun ve birbirinizle iyi geçinin. Kimseye zulmetmeyin. O gün gelecek ve Allah (c.c) iyi insanlara mükafat olarak onları cennetine sokacak-

Tir…

Peygamber (s) konuşmasını bitirmişti. Şimdi bütün müslümanlar Allah'ın evini ziyaret etmiş ve kendi şehirlerine doğru yola koyuluyorlardl. ..

Peygamber (s) halkın önünde ve halk Peygamberin (s) peşinden yavaş yavaş Mekke'den uzaklaşıyorlardı. Derken "Cuhfe^u adı verilen bir bölgeye gelindi. Burada kızgın çöl kumu ve birkaç ağaçtan başka hiçbir şey yoktu.

Herkes kendince düşünceya dalmış. Peygamber Efendimiz ise_ı burada çok önemli bir işi düşünüyordu. Yakın bir zaman sonra dünyadano insanlar arasından ayrılacağını biliyordu, Bu yüzden kendisinden sonra kimin müs lümalara rehberlik edeceğini düşünüyordu. Bu düşünceye dalmış bir şekilde Alled,Utem kendisine emir gelmesini bekliyordu.

Bilinen bir gerçektir ki onun yerine geçecek kişi_u bütün insanlardan iyi_u bil~ gm, merhametli ve daha takvali; Al lah insanların en yakını olmalı; maz lumun hakkınizalimden almali AnahUm emirlerini eksiksiz yerine getirmelidir.

Hava oldukça sıcakti, müslümanlar bu hal içerisinde IIGodir Hum" denilen bir gölete kadar ilerledilei"o

Peygamber Efendimiz (s) derin bir düşünceye dalmıştı, Allah tarafından bir emir verilecekmiş gibiydi, Etrafında bulunanlar, ansızın gözlerini kapadığını, yüzünün ateş gibi kıpkırmızı olduğunu ve alnından terler dökülmeye başladığını gördüler. Resulullah (s) kısık bir sesle kendi kendine konuşmaya başladı. Yavaş yavaş sesi yükselmeye başladı. Yakınında bulunanlar sesini rahatça işitebiliyordu. O, Allah'ın kendisine buyurduğu emri tekrar ediyordu. Allah'ın emri şöyle idi: nEy peygamber! Sana verdiğim her bir emri halka bildir ve hiç kimseden korkma; zira seni ben koruyorum, Etrafı halkın bağrışmalarıyla dolmuştu, herkes bir diğerine, "Ne oldu, bir olay mı var? Burada ne yapacağız?" diye soruyordu, Ah! Hava da ne kadar sıcak, Bazıları: "Acaba Allah tarafından Peygambere bir emir mi geldi?" diye soruyordu. "Allahu Ekber, Allahu Ekber!..." " ... Kad Kametu' s-salat!..."

Namaz vakti gelmişti. Gadir Hum etrafında birkaç ağaç vardı. Birkaç kişi bu ağaçların altını temizledi. Peygamber (s) halkın önüne geçti. Halk da Peygamberin (s) arkasında saf tutup bu birkaç ağacın gölgesinde öğle namazına durdu. Namaz kılındı, herkes Peygamberin (s) etrafını sardı. Birkaç kişi de develerin eyerlerinden yüksekçe bir minber hazırladı.

Peygamber (s) minbere çıkıp kalplere yer eden sesiyle şöyle buyurdu: "Ey müslümanlar! Hamd yalnız Allah'a mahsustur. Yalnız ona iman eder ve yalnız ondan yardım dileriz. Allah'ın istediği gibi kulolmak ve kötü iş işlememek için gayret edelim. Ben şehadet ederim ki Allah birdir, ondan başka ilah yoktur. Muhammed, onun kulu ve resuıüdür. Ey halk! sizlerden soruyorum:

"Ben nasıl peygamberlik yaptım? Acaba peygamberlik görevimi iyi bir şekilde yerine getirdim mi?

Herkes hep bir ağızdan yüksek sesle cevap verdi: "Evet, bizler senin sözlerini kabul ediyoruz. Allah sana iyi mükafatlar versin." Peygamber ikinci kez:

"0 halde beni dikkatle dinleyin ve bakınız sizlere ne söyleyeceğim. Ben kısa bir süre sonra aranızdan ayrılacağım ve sizin aranızda iki değerli şey bırakıyorum, bakalım sizler onlara nasıl davranacaksınız?"

Halk, Hz.Peygamberin (s) dünyadan ayrılacağı haberine çok üzüldü. Hüzün dolu bir sessizlik her yanı kaplamıştı. Aniden halkın arasından biri ayağa kalkarak feryat ile sordu: "Ey Peygamber, bahsettiğin o iki şey nedir?"

Peygamber (s) buyurdu: "Biliyor mu sunuz, bu iki şey nedir: Birisi Allah'ın kitabı Kur'an'dır. Diğeri de Ehl-i Beyt'im." Ben bu iki değerli şeyi sizlere ısrarla öğüttüyorum. Eğer haktan sapmamak, ayrılığa düşmemek istiyorsanız onlardan ayrılmayın ve onlara sımsıkı tutunun. Onların ardından gidin, onların izleyicileri olun."

Bunun üzerine halktan "Allahu Ekber!" nidaları yükselmeye başladı. Daha sonra Hz.Peygamber (s) etrafına bakınıyor, kalabalığın içinden birini arıyordu. Hz. Peygamber (s) halkın arasında AIi'yi (a) gördü ve minberin üzerinden ona buyurdu: "Ey Ali! bulunduğun yerden kalk ve benim yanıma gel. Seninle çok önemli işim var." Hz. Ali yerinden kalktı. Peygamber'in (s) yanına varıp durdu.

Peygamber (s) halka seslenerek buyurdu: "Ey müslümanlar! Biliniz ki Yüce Allah, AIi'yi benden sonra yerime geçecek kişi olarak seçmemi bana üç defa emretti."

Bu arada Hz. Peygamber (s) herkesin çok iyi bir şekilde görebilmesi için Hz.AIi'nin elini tutup kaldırdı. Sonra halka buyurdu: "Ey müslümanlar! Ben kimin mevlasıysam Ali'de onun mevlasıdır. O benden sonra rehber ve sizlerin önderidir. Ben her kimin re beriysem Ali'de onun rehberidir.

Ya Rabbim! Her kim Ali'yi aziz ve değerli bilirse sen de onu aziz ve değerli kıL. Her kim Ali'ye yardım ederse sen de ona yardım et ve her kim Ali'ye düşmanlık ederse sen de ona düşmanlık et."

Kısa bir süre sonra Peygamber (s) başını gökyüzüne doğru çevirdi ve mutluluk içinde haykırdı: "Allahu Ekber! Allahu Ekber! Din tamamlandı ve Allah bizlere nimetini lütfettL"

Hz. Peygamber'in (s) sözleri tamam olmuştu: Minberden aşağı indi. Halk sevinç içerisinde bağrışıyordu. Grup grup Hz. Ali'nin (a) yanına gelerek onun elini tutuyordu ve onu tebrik ediyorlardı.

O günden bu güne her yıl Hz. Ali'nin (a) gerçek aşıkları ve izleyicileri bu günü bu münasebetle kutlamaktadır. Bu mübarek gün, Alevilerin en önemli bayramlarındandır. Bu bayrama "Gadir Hum veya Velayet Bayramı" denir. Peygamber Efendimiz buyurmuştur:

"Ben ilmin şehriyim AWde kapısı. Ali Hak iledir; HakI da Ali iledir.

Her kim benim gibi yaşamak ve benim gibi ölüp; ağaçlarını Rabbimin diktiği Cennet e girmek istiyorsa benden sonra Alilnin velayetini kabul etsin ve Ehl-i Beyfimin yolundan gitsin.

Asil İki Çocuk

Güzel ve bembeyaz sakalıyla nice yılları arkasında bıraktığı belliydi. sırtı "r" harfini andırır biçimde bükülmüş ihtiyarın gözlerini uzun kirpikieri gölgeliyordu.

ihtiyar, elindeki bastonunun da yardımıyla ağır adımlarla yürüyor, bir yandan da Rabbine şükür dolu dualar mırıldanıyordu.

Yaşlı adam bir süre sonra oyun oynayan bir grup çocuğun bulunduğu yere geldi. Çocukların neşe içindeki çığlıklarını duymak, onları seyre dalmak ona mutluluk veriyordu. ihtiyarın temiz kalbi bu çocukların masumiyeti karşısında huzur buluyordu.

Çocuklar ona selam verdiler. O da onların selamını alarak: "Allah hepinizi korusun." dedi. Daha sonra yakında akmakta olan suyun kenarına vardı.

Bastonunu yere bırakarak her iki elini dizlerine dayayıp yavaşça suyun kenarında oturdu.

Yaşlı adam bir süre akan suyun ruhları okşayan sesine kulak verdi. Kendi ömrünün de bu akan su gibi geçip git tiğini düşündü. Kendi kendine: "Ömrünün kıymetini bilen, onu hayır ve takva üzerine geçiren insana ne mutlu!" diye geçirdi içinden.

Yaşlı adamı bu durumda gören çocuklar onun birisiyle konuştuğunu zannederek birbirlerine: "Yaşlı adam kiminle konuşuyor?" diye soruyorlardı. ihtiyar ise önünde akan suyla sohbet ediyor, geçen günlerine üzülüyordu.

Yaşlı adam ellerini suya uzatarak titrek sesiyle besmele çekerek abdest almaya başladı. O sırada onun abdest alışını izleyen iki kardeşten büyüğü olan Hasan küçük kardeşi Hüseyin'e kimsenin duymayacağı bir sesle:

- Kardeşim, bu yaşlı adam bu kadar uzun ömrüne rağmen müslümanın en önemli vazifelerinden biri olan abdesti bile iyi öğrenememiş dedi.

Hüseyin yaşlı adama dikkatle bakl1ktan sonra şaşkınlıkla:

- Evet, ağabeyciğim yaşlı amca, yanlış abdest almakta. Ona abdesti doğru şekilde almayı hatırlatmak bizim görevimiz. Ama onu incitmeden doğru abdest almayı nasıl gösterebiliriz?" dedi.

Bu iki asil çocuk aralarında ne yapacaklarını konuştuktan sonra kararlı bir şekilde yaşlı adamın yanına yaklaşıp saygılı ve terbiyeli bir sesle önce büyüğü sonra küçüğü olmak üzere:

- Selam aleyküm dediler. Abdestini henüz almış olan yaşlı adam hafifçe irkilerek yanına yaklaşmış iki küçük çocuğu fark etti. Sevgi dolu bir sesle:

- Aleyküm selam aziz ve güzel çocuklar, Aferin size, her şeyden önce edep ile selam verdiniz. Anlaşılıyor ki sizler büyük ve soylu bir ailenin çocuklarısınız.

Hasan: "Amcacığım! izin verir misiniz bir süre vaktinizi almak istiyoruz." Yaşlı adam memnun bir halde:

- Elbette yavrularım, buyurun işiniz nedir?

Hüseyin:

- Amcacığım, ayaktasınız, yorulursunuz. Size zahmet vermek istemeyiz, Lütfen oturunuz.

Yaşlı adam sevinerek kabul etti. Elindeki bastonuna yaslanarak yavaşça yere oturdu:

- Söyleyin bakayım, sizi dinliyorum. dedi.

Hasan:

- Amcacığım, biz ikimiz kardeşiz. Namaz vakitleri geldiğinde her ikimiz de abdest alıyor ve namaz kılıyoruz. Sizden ricamız, izin verirseniz sizin huzurunuzda abdest almak istiyoruz. Bakınız, hangimiz daha güzel abdest alıyoruz? Çünkü ben abdest almayı iyi biliyorum.

Hüseyin öne doğru atılarak:

- Amcacığım ben de abdest almayı iyi biliyorum. Lütfen hakem olunuz. Bakınız ben mi yoksa ağabeyim mi daha iyi abdest alıyor?

Yaşlı adam bu iki çocuğu çok sevdi.

Onlara:

- Hadi başlayın, bakayım. dedi.

Önce Hasan abdest almaya başladı.

Yaşlı adam bütün dikkatini toplayarak onu izlemeye koyuldu. Birdenbire her şeyi unuttu. Sanki dünyada yalnız Hasan ve onun abdest alışı vardı. Neden sonra Hasan, abdestini tamamladı.

Yaşlı adam düşünceye dalmıştı. Başını yere doğru eğmişti. aklı karışmış bir haldeydi.

Hasan:

- Amcacığım, nasıl ben iyi abdest aldımmı?

Yaşlı adam, şaşkınlıkla sakalını sıvazlayarak Hüseyin'e döndü ve:

- Şimdi de sen başla, bakayım, dedi. Hüseyin abdest almaya başlayınca yaşlı adam aynı şaşkınlıkla onu da seyretmeye başladı. Hüseyin'in abdest alıŞı yaşlı adamı öyle derinden etkiliyordu ki gözlerini bir an olsun Hüseyin'den alamıyordu. Derken Hüseyin de abdestini tamamladı. Yaşlı adamın karşısına geçip: - Amcacığım, ben mi yoksa ağa be- . yim mi daha güzel abdest aldı?

Yaşlı adam sessizce bir süre iki kardeşi hayran hayran süzdü. iki kardeş saygılı ve terbiyeli bir şekilde yaşlı adamı izliyorlord •. O ise şefkat dolu gözlerini bu iki çocuğun parıldayan güzel ve nurlu yüzlerine çevirmişti.

iki kardeş aralarında hakemlik yapacak bu yaşlı adamın bildireceği sonucu bekliyordu.

Derken hayret verici bir manzarayla karşılaştılar: Yaşlı adamın gözyaşları göz pınarlarından süzülerek sakalından göğsüne doğru akıyordu.

Oysa iki kardeş görevlerini başarıyla yerine getirdiklerinin bilinci içinde saygıyla onun karşısında dikilmiş duruyorlardı.

Neden sonra yaşlı adam titrek bir sesle:

- Sevgili yavrularım! Siz her ikiniz de çok doğru ve güzel abdest aldınız. Yarlşmanızı da öyle güzel bir şekilde yeri ne getirdiniz ki benim bütün yanlışlarımı düzelttiniz. Meğer ben, bu zamana kadar doğru dürüst abdest almayı bilmiyormuşum! Bunu şuan siz asil çocuklardan öğrendim. Allah sizi korusun!

Yaşlı adam bu sözleri öyle bir halde söylüyordu ki sevinç ve heyecandan dudakları titriyor, boğazı düğümleniyordu. Hayret ve hayranlık içindeydi. içinden, "Ne mutlu bu çocuğun anne ve babasına ki böyle olgun çocuklara sahipler." diye geçirdi ve:

- Aziz yavrularım, acaba sizlere sorabilir miyim, kimlerin çocuklarısınız?

Hasan:

- Amcacığım, biz Ali ibn-i Ebu Talib'in oğullarıyıı:.

Hüseyin:

- Peygamber-i Ekrem'in (s) kızı Fatıma da bizim annemizdir.

Yaşlı adam, hıçkırıklar içinde her iki çocuğa sarılarak onları bağrına bastı. insan simasının en güzel yüzlerini, o mert ve soylu insanların alınlarını öpüp kokladı.

- Şimdi anlıyorum sizlerin bu asaletinizin ve olgunluğunuzun kaynağını. Sizler o soylu ailenin; Peygamber (s) ailesinin çocuklarısınız. Sevgili çocuklar, bir insanın hatalarını düzeltmenin bundan daha güzel yolu var mı acaba?!

Peygamber Efendimiz buyurmuştur:

"Her kim Hasan ve Hüseyin'i severse bende onları severim, ben her kimi seversem Allah'ta onu sever ve Allah her kimi sevse onu Cennet'e alır. Hasan ve Hüseyin Cennet gençlerinin efendileridir.